Νηπιαγωγείο Ασσήρου

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΑΙ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ : "ΤΟ ΨΩΜΙ"

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ : "ΤΟ ΨΩΜΙ"

ΖΩΓΡΑΦΟΣ: ΘΕΟΦΙΛΟΣ

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΡΩΜΑΤΙΣΕΤΕ ΜΕ ΞΥΛΟΜΠΟΓΙΕΣ!ΑΡΑΓΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΨΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ;

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ;ΣΧΕΔΙΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΨΩΜΙΑ!

Αν θέλετε μπορείτε να φτιάξετε το παζλ και ηλεκτρονικά

Θεοφιλος, an interactive worksheet by vikimix
liveworksheets.com

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΪΚΟ ΖΩΓΡΑΦΟ «ΘΕΟΦΙΛΟ»

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ:

( https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwi9_bql75jtAhVkDmMBHV2wBLIQFjAIegQIDRAC&url=http%3A%2F%2Ftheofilos-dimotikosxoleioportarias.blogspot.com%2Fp%2Fblog-page_9552.html&usg=AOvVaw2-lFimH2rdtLfvZ8qDZkzk)

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους.

Θα μου επιτρέψετε να γίνω για λίγο μια μικρή «παραμυθού».

Θα σας διηγηθώ το «παραμύθι» ενός ζωγράφου που με τα χρώματα της παλέτας του και της αγνής ψυχής του αποτύπωσε σε πανιά και σε τοίχους τις όψεις μιας ζωής περασμένης που γι’άλλους είναι τέχνη και γι’άλλους είναι μια σταγόνα της ελληνικής λαϊκής θυμοσοφίας.

Μια φορά κι έναν καιρό καθώς λένε ένας φούρναρης παράγγειλε σ’ένα φτωχό ζωγράφο να τονε ζωγραφίσει την ώρα που φούρνιζε ψωμιά. Ο ζωγράφος άρχισε να δουλεύει, κι όταν καταπιάστηκε να εικονίσει το φουρνιστήρ, αντί να το φτιάξει οριζόντιο, σύμφωνα με την προοπτική, το έφτιαξε κάθετο δείχνοντας όλο του το πλάτος. Έπειτα με τον ίδιο τρόπο, ζωγράφισε πάνω στο φουρνιστήρι κι ένα καρβέλι.Πέρασε ένας έξυπνος άνθρωπος και του είπε: «Το ψωμί έτσι που το βάλες, θα πέσει». Ο ζωγράφος αποκρίθηκε, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι: «Έννοια σου∙ μόνο τ’αληθινά ψωμιά πέφτουν.Τα ζωγραφισμένα στέκουνται∙ όλα πρέπει να φαίνονται στη ζωγραφιά!».

Ο λαϊκος ζωγράφος που ζωγράφιζε «τα ψωμιά που δεν πέφτουν» γεννήθηκε στο Χωριό Βαρειά της Λέσβου το 1867. Ο πατέρας του Γαβριήλ Κεφάλας ήταν τσαγκάρης. Η μητέρα του Πηνελόπη Ζωγράφου καταγόταν από οικογένεια ζωγράφων. Ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του ήταν γνωστός αγιογράφος στη Μυτιλήνη. Είχε άλλα εφτά αδέλφια. Το πατρικό σπίτι του ζωγράφου ήταν ένα μικρό απέριττο κτίσμα με αυλή χωρίς κήπο. Στο υπόγειο αυτού του σπιτιού ο Θεόφιλος ζωγράφισε τα πρώτα του έργα.

Ο Θεόφιλος φοίτησε σε σχολείο και έμαθε λιγοστά γράμματα. Στο σχολείο ήρθε σε επαφή με την αρχαία Ελλάδα αλλά και με τα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης. Προσπάθησε να μάθει διαβάζοντας και ακούγοντας.

΄Ηρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο της ζωγραφικής στο εργαστήριο του παππού του, όταν εκείνος ζωγράφιζε. Ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί ο γιος του Κυρ-Γιώργη Ζωγράφου, η αριστειροχειρία και ο τραυλισμός του τον καθιστούσαν διαφορετικό και αντικείμενο πειραγμάτων από τους φίλους του. Κατέφευγε στη μοναξιά, κλειδωνόταν στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού και ζωγράφιζε τραγουδώντας κλέφτικα τραγούδια. Ο Θεόφιλος εξωτερικεύει τα συναισθήματα του μέσω της ζωγραφικής. Δημιουργεί έναν δικό του κόσμο, στον οποίο ήταν παντοδύναμος. Η ενδυμασία του τον ξεχωρίζει από τα παιδιά της ηλικίας του: «. . . Φορούσε φουστανέλα, μια κάπα χειμώνα – καλοκαίρι και τουζλούκια. Κρέμαγε ένα ντορβά στον ώμο. Μες τον ντορβά είχε μπηγμένο ένα ξύλο απάνω στο οποίο ήταν καρφωμένη μια Βυζαντινή σημαία. Ένας αετός μαύρος σε κίτρινο βάθος ..».

Όταν ο Θεόφιλος έγινε δεκαπέντε χρονών κατάλαβε ότι το νησί του δεν τον χωρούσε. Αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο του και έφυγε για τη Σμύρνη.

Η ζωή στη Σμύρνη...

Στη Σμύρνη, έσμιγε η Ανατολή με τη Δύση. Ο πολιτισμός της Μ. Ασίας συναντούσε την Ευρώπη, σε μια γωνία του κόσμου που ανθούσε ο ελληνισμός. Ο Θεόφιλος ντυμένος πάντα με φουστανέλα, έζησε για λίγο καιρό στη Σμύρνη. Είχε αυτοδιοριστεί «θυροφύλαξ» του Ελληνικού Προξενείου, έτσι πίστευε, πως φυλάει τη θύρα των παραδόσεων του ελληνισμού, για τις οποίες πολεμάει με τα χρώματα του, ενώ την ίδια στιγμή αντλεί το «σώμα» των θεαμάτων που αφηγείται μέσα από μια ζωντανή και διαδραστική τέχνη που αναπτύσσει τους μύθους αυτών των θεμάτων, την ιστορία και την καθημερινή ζωή.

Στη Σμύρνη ο Θεόφιλος έμεινε ως το 1897. Από τη Σμύρνη αναγκάζεται να φύγει, μετά από ένα επεισόδιο με κάποιους Τούρκους, για την Ελλάδα και συγκεκριμένα για την Αθήνα.Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος (1897)τουδίνει την ευκαιρία να υπηρετήσει την πατρίδα του. Αργότερα φεύγει από τη Σμύρνη και πηγαίνει στην Αθήνα. Επιθυμεί να καταταγεί εθελοντής και να λάβει μέρος στον πόλεμο του 1897 .Σε ένα από τα τέσσερα χειρόγραφα που έχει αφήσει γράφει:

« . . . Τέλος φθάσαμε στην Αθήνα και εγώ περπάταγα μοναχός στο δρόμο και κράταγα τη σημαία μου και τραγουδούσα πολεμικά τραγούδια στο δρόμο που πάει από τον Πειραιά στην Αθήνα. Μπροστά στην παράγκα του φόρου απάντησα ένα κάρο που τράβαγε για την Αθήνα. Ανέβηκα σ’ αυτό κρατώντας πάντα τη σημαία μου και φωνάζοντας “ζήτω” μ’ όλη μου τη δύναμη. Επειδή δεν μας κατέταξαν στην Αθήνα επήγα στο Βόλο και εκεί με πήρανε εθελοντή. Βρέθηκα στις μάχες του Βελεστίνου και του Δομοκού μαζί με άλλους αντάρτες . . .»

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ "ΘΕΟΦΙΛΟΥ"